Mindennek ára van. (…) Senki se mérheti le előre a tettei súlyát. Általában csak utólag derül ki, miféle kényes egyensúlyok borulnak fel a döntésünk nyomán.
Nagyon nehéz összeszidni egy embert, aki beismeri a hibáját.
A sikert és a kudarcot elválasztó vonalat a „nem volt időm” szavakkal lehet kifejezni.
Kezdetben a szenvedély idegen, később vendég és végül úr a házban.
Csakis az érett lelkű nők képesek túllépni női szerepeiken s fölismerni, hogy önálló és szabad lények, akiknek sorsa – bár velük összefügg, de – nem csupán a Férfi.
A lusta ember csak öregebb lesz, bölcsebb nem, mert sose lép át saját korlátain.
Most arra vágynék, hogy ne legyen arcom, legyek olyan, mint egy összegömbölyödött sün, amelyik este kel csak útra az utcai árkokban, óvatosan felkapaszkodik a parton, és a csillagokba dugja szürke orrát.
A sármos férfi szórakoztató, a szép férfi természetesen becses látvány, de a becsületes férfi… ó, kedves olvasó, a kisasszonyok kitüntető figyelmére csak a becsületes férfi érdemes.
Addig nem tudhatod a választ, amíg fel nem teszed a kérdést.
Ha azt látod csak, amit megvilágít a fény, és azt hallod csak, amit a hang közöl veled, úgy a valóságban sem látni, sem hallani nem tudsz.
Az ember holtan is lehet klassz. Tulajdonképpen így a legkönnyebb, mert nem öregszik, nem hízik és nem kopaszodik.
Azt hiszem, az utazáshoz ugyanolyan tehetség kell, mint a fütyüléshez vagy a tánchoz (…). Vannak, akikben megvan.
Az őrület kivétel az egyénben, de szabály a csoportokban.
Az ember nem azt szereti, akit akar, hanem akit tud.
A koldusok a templom küszöbén figyelmeztetik a híveket, hogy szociális kérdés is van a földön.
Városban az ember akár száz évet is elélhet úgy, hogy nem veszi észre, hogy már régen meghalt.
Azt mondják, hogy a kiszámíthatatlanság csak fokozza egy nő titokzatosságát.
A klasszikus az, amit senki se szeretne elolvasni, de mindenki szeretné, ha elolvasta volna.
A nők olyanok, akár az őzek (…). Nem lehet csak úgy nekik rontani, be kell cserkészni őket…
A derű az élők halhatatlansága.
Ha kétszínű vagy, legalább az egyik arcod legyen szép.
Meghaltunk, és amit életnek hiszünk, az csak abban az átmeneti állapotban történik velünk, ami a halál és egy másik élet között van.
Nem a póráz teszi a kutyát hűségessé.
Két rendőr beszélegt:– Kipróbáltad az a WC kacsát, amit karácsonyra kaptál?– Aha.– És milyen?– Hát… a papír azért jobb volt….
A boldogság vágykép – ezért mindenkinek mást jelent, mivel mindannyian másképp gondolkodunk.
Csomó dolog van, amiről az emberek azt hiszik, nem képesek megtenni, de amikor muszáj, rájönnek, hogy mégis megy nekik.
Magányos lehet az ember, ha csak az üres, sötét ház várja, hogy üdvözölje.
A szemet szemért elv csak oda vezet, hogy az egész világ megvakul.
Néha a legjobb, amit tehetsz, hogy nem teszel semmit.
Azt kérded magadtól, hogy mi a szerelem, meg hogy szerelmes vagy-e. Közben pedig inkább azt kellene kérdezned, mi nem szerelem.
Két egérlány beszélget:– Képzeld bepasiztam!– Igen? És van képed róla?– Persze! Itt van.– Te hülye ez egy denevér.– A szemétláda, nekem azt mondta, pilóta.
A szavakra nem szabad odafigyelni. Azt kell nézni, mit csinál a személy. Így lehet megtudni az indítékokat.
Talán nincs is igazság… Talán csak arra találták ki, hogy a szerencsétlennek vigasza legyen.
Semmi sem igényli annyira a változtatást, mint mások szokásai.
Minél gazdagabb ember, annál kapzsibb.
A gondolkodásról való lemondás a szellem csődje.
Mi lehetne emberibb annál, hogy szeretsz és szeretnek?
Az embert a reménység élteti.
Ha valakinek nincs cipője, hiheti bármennyire rendületlenül, hogy a paradicsomban csodálatos aranycipellői lesznek, mégis vizes lesz a lába, és tüdőgyulladást kap.
Úgy gondolom: csak a nők eredetiek, a férfiak reménytelen esetek. Unalmasak. Vannak férfiak, akik meghatóak, de ha megmondod ezt nekik, már nem azok.
Nem az a legnagyobb dicsőség, ha soha nem bukunk el, hanem ha valahányszor elbukunk, mindig talpra állunk.
A döntéseinkben, nem pedig a képességeinkben mutatkozik meg, hogy kik is vagyunk valójában.
Az olyan helyekre vezető utakat, ahová érdemes eljutni, nem lehet lerövidíteni.
Az asszony csak azt csalja meg, akit szeret, a többit egész egyszerűen faképnél hagyja.
Az ember fejlődésének sem használ jobban, mint a krumpliénak, ha mindig újra meg újra ugyanabba a kiélt földbe plántálják nemzedékről nemzedékre.